Januszkowice to jedna z najstarszych wsi w powiecie Dębickim. Pierwsze wzmianki o jej istnieniu pochodzą z dokumentów spisanych na początku XII w. Początkowo wieś należała, podobnie jak pozostałe okoliczne miejscowości, do opactwa benedyktyńskiego w Tyńcu pod Krakowem. W 1353 r. Kazimierz Wielki odebrał wieś benedyktynom i darował zasłużonym ruskim rycerzom Piotrowi, Ostaszkowi i Chodkowi – protoplastom znakomitego rodu rycerskiego Garajskich herbu Korczak.
W XV w. część wsi wróciła we władanie tynieckiego opata (dzisiaj odrębna wieś Opacionka). W kolejnych wiekach wieś należała do Tarnowskich, Kmitów, Trojanowskich. Budynek „nowego dworu” został wybudowany na początku XIX, w czasie gdy wieś należała do Fihauzerów. Był to podpiwniczony, parterowy budynek na planie prostokąta z użytkowym poddaszem. Wzdłuż frontowej, zachodniej ściany istniała galeria kolumnowa. W pobliżu istniał również tzw. „stary dwór” zbudowany na piwnicach pochodzących z XVII w. „Stary dwór” spłonął tuż po II wojnie światowej. Do zespołu dworskiego należały również budynki gospodarcze, w tym neogotyckie stajnie.
Po wojnie cała gospodarcza część zespołu dworskiego została zajęta pod tuczarnię. Przebudowane w 1971 r stajnie straciły zabytkowy charakter. Pozostałe budynki oraz sam dwór zaczęły popadać w stopniową ruinę. Obecnie budynek dworu, znajdujący się w prywatnych rękach, pomimo wpisania do rejestru zabytków jest całkowicie zrujnowany. W bardzo złym stanie są również pozostałe budynki gospodarcze przejęte przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa w 1992 r.
Park dworski stał się po wojnie częściowo własnością parafii, co uchroniło go przed zniszczeniem. Obecnie w części tej funkcjonuje Park Bożego Miłosierdzia. Pozostała część parku jest zupełnie zdziczała. Na zachodnich obrzeżach dawnego zespołu dworskiego rośnie ponad sześćset letni dąb „Chrześcijanin”.
Świetny reportaż!
OdpowiedzUsuńMyślę że koszty "remontu" zabiły by każdego normalnego inwestora
OdpowiedzUsuń